اگر برای شما هم سوال است که کم جمعیت ترین کشورهای جهان کدامند و چه ویژگی هایی دارند، پیشنهاد می شود این مقاله را دنبال کنید! این کشورها نیز مانند سایر کشورهای پر جمعیت و بزرگ دنیا جنگل های بارانی استوایی تا قلعه های تاریخی و مکان‌های مقدس را شامل می‌شوند؛ اما تنها تعداد معدودی از افراد اجازه دارند در آنجا اقامت داشته باشند. برای دیگران، بازدید از این مکان ها بسیار جالب و لذتبخش خواهد بود. در ادامه مقاله با ۱۰تا از کم جمعیت ترین کشورهای جهان آشنا خواهید شد. این داده‌های جمعیتی بر اساس برآوردهای سازمان ملل متحد در سال ۲۰۲۲ است.
۱. واتیکان سیتی، جمعیت: ۷۹۹ نفر
در سال ۱۹۲۹، مقامات تصمیم گرفتند که مساحتی به اندازه ۸۲ زمین فوتبال برای تشکیل یک کشور کافی است. نکته جالب توجه اینجاست که استقلال واتیکان در سال ۱۹۲۶ به خاطر از دست دادن زمین هایی بود که ایتالیا در سال ۱۸۷۰ پس از متحد شدن، به تصرف خود درآورد. این کشور کوچک جمعیتی کمتر از هزار نفر دارد که بیشتر آن‌ها کشیش ها و راهبه هایی از سراسر دنیا هستند. از معروف ترین جاذبه های این کشور می‌توان به کلیسای سیستین، کلیسای سن پیتر و میدان سن پیتر اشاره کرد. میدان سن پیتر ظرفیت پذیرش ۸۰ هزار نفر را دارد که بیشترشان مردمی هستند که منتظر شنیدنِ سخنرانی پاپ اند. واتیکان سیتی نشان می‌دهد که حتی یک کشور کوچک هم می‌تواند مرکز یک کلیسای جهانی بزرگ باشد.
۲. نائورو: ۱۱,۲۳۲ نفر
نائورو کشوری کم جمعیت است با مساحتی کمتر از ۸ مایل مربع. می توان تنها تصور کرد که نوجوانانی که در نائورو بزرگ شده اند، چه آرزویی برای سفر و دیدن دنیا داشته اند! تنها نوار حاصلخیز این جزیره، فرصت های کشاورزی را از طریق کشت آناناس، موز، نارگیل و سبزیجات ضروری برای مردم فراهم می کندد. متاسفانه، ۸۰٪ از زمین ها به دلیل استخراج فسفات تخریب شده اند و مانع از هرگونه توسعه یا استفاده از آن ها شده است. اولین ساکنان نائورو بیش از ۳ هزار سال پیش به این جزیره رسیدند و برای بقا از شیوه های آبزی پروری استفاده می کردند. ورود اروپایی ها در قرن ۱۹ و جنگ های جهانی بعدی، چالش های زیادی را برای جامعه بومی نائورو به همراه داشت. بنابراین، شگفت انگیز است که این جزیره امروزه به این خوبی پیش می رود.
۳. تووالو: ۱۱,۷۲۲ نفر
از دیگر کشور های کم جمعیت جهان تووالو است که در میان هاوایی و استرالیا قرار دارد. این کشور به عنوان یک بهشت پولینزی شناخته می‌شود و نمونه ای از تعامل زمین مادر با انسان هاست. بالا آمدن سطح دریاها تهدیدی برای قابلیت سکونت در این جزیره در طی صد سال آینده است، بنابراین مردم توفالو بیشتر بر زندگی در لحظه حال تمرکز دارند. سنت های دریانوردی اجدادشان هنوز زنده هستند، از جمله ساخت قایق های چوبی و برگزاری رویدادهای فرهنگی.
فعالیت های شاد و پرجنب وجوشی مانند «کیلیکیتی» که شبیه به کریکت است، مردم را شاد و سرزنده نگه می دارد. اکثر غذاهای رایج این جامعه مبتنی بر نارگیل است؛ به طوری که شیر نارگیل عمدتاً جایگزین شیر حیوانی شده است. بحث ها در مورد تغییرات اقلیمی گاهی از طریق نمایشگاه های هنری آغاز می‌شود. این چالش قریب الوقوع، سنگینی بر دوش مردم توفالو خواهد بود تا زمانی که آخرین وداع با سرزمین دوست داشتنی شانفرا رسد.
۴. پالائو: ۲۲,۹۲۷ نفر
پالائو که حدود ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد مستقر شد، در جنگ های قرن بیستم دچار خسارت های بسیاری شد و در کمال شجاعت توانست از آن دوران عبور کند. این کشور که در شرق فیلیپین و شمال استرالیا قرار دارد، در سال ۱۹۹۴ زمانی که پیمان سرپرستی آن با ایالات متحده در سال ۱۹۴۷ به پایان رسید، تشکیل شد. ژاپن بین سال‌های ۱۹۱۴ و ۱۹۴۴ پالائو را اشغال کرده بود تا اینکه ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم آن را تصرف کرد. در این نبرد، مجموعاً ۱۲ هزار نفر از هر دو طرف جان خود را از دست دادند. امروزه پالائو نمونه ای عالی از ساخت موفقیت آمیز یک دولت است، هرچند بزرگ ترین ضعف آن وابستگی به کمک‌های بین المللی است. پالائو مجموعه ای زیبا از جزایر است که بی شک ارزش سفر را دارد.
۵. سان مارینو، جمعیت: ۳۴,۰۳۷ نفر
سان مارینو از دیگر کشورهای کم جمعیت جهان است که به طور کامل به عنوان یک قلعه در اندازه یک کشور شناخته می‌شود. این کشور در سال ۳۰۰ میلادی به عنوان یک کلیسا بر روی یک تپه آغاز شد و امروزه به عنوان یک جمهوری افتخارآمیز ادامه دارد. استقلال این کشور در سال ۱۸۶۲ توسط جوزپه گاریبالدی، یکی از شخصیت های برجسته در اتحاد ایتالیا، اعطا شد، زیرا سان مارینو در سال های پیش از آن از او و همسرش در برابر آزار و اذیت محافظت کرده بود. با وجود سختی های فراوان پس از جنگ جهانی اول، امروزه سان مارینو در زمینه تولید ناخالص داخلی به ازای هر نفر بسیار ثروتمند است. از نظر زیبایی شناسی، کشور تحت تأثیر قلعه گویتای واقع در کوه تیتانو است.
۶. لیختن اشتاین، جمعیت: ۳۹,۱۳۵ نفر
لیختن اشتاین، که در مرکز قاره و در یک منطقه جنگلی محصور است. این کشور که تنها ۱۵ مایل طول دارد، به قدری کوچک است که حتی نباید پلک بر هم بزنید. این کشور که به طور رسمی بی‌طرف است. در طول جنگ جهانی دوم روابط پیچیده‌ا ی با منافع نازی ها داشت و اختلافات جاری بر سر مصادره اموال هنوز در دیوان بین المللی دادگستری ادامه دارد. از نظر جغرافیایی، لیختن اشتاین در دره راین بالای کوه های آلپ قرار دارد و تنها یک مرز ۱.۲ مایلی دارد. این منطقه که پر از کوه ها، رودخانه ها و دریاچه هاست، زیبایی های طبیعی بی نظیری دارد که در کشورهای با جمعیت مشابه، کم تر دیده می شود.
۷. موناکو، جمعیت: ۳۹,۶۸۴ نفر
موناکو کشوری است که می توان گفت پول در آن حاکم است. حدود ۳۲٪ از جمعیت این کشور، دارایی های میلیونری دارند و تصمیم می‌گیرند در این قطعه کوچک و پرجمعیت زندگی کنند. معماری منحصر به فرد این کشور ۰.۷۵ مایلی، که چنین جمعیتی دارد، باعث می شود که گرند پری موناکو این قدر خاص و منحصر به فرد باشد. علاوه بر این، موناکو میزبان تعداد زیادی کازینو و نمایشگاه سالانه قایق های بادبانی در اواخر سپتامبر است. اگرچه موناکو عضوی از اتحادیه اروپا نیست، یورو ارز رسمی این کشور است. موناکو که حدود ۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح مستقر شد، امروزه فضایی نو در یک سرزمین قدیمی را به نمایش می گذارد.
۸. جزایر مارشال، جمعیت: ۵۳,۳۲۷ نفر
جزایر مارشال یکی از بی نظیرترین مجمع الجزایر است که متشکل از بیست و نه آتول و پنج جزیره می باشد. این مجمع الجزایر در منطقه میکرونزیای اقیانوس آرام قرار دارد. مرکز فعالیت های کشور در پایتخت آن، ماجورو، متمرکز است که بیش از نیمی از جمعیت کشور در آن زندگی می کنند. غواصی اسکوبا یکی از فعالیت های محبوب برای کسانی است که شانس بازدید از این قطعه بهشتی را دارند، جایی که صخره ها میزبان شکل های عجیب مرجانی و زندگی دریایی با الگوهای رنگین کمانی هستند. این کشور از زمانی که ایالات متحده در سال ۱۹۴۴ کنترل آن را به دست گرفت، ارتباط نزدیکی با این کشور داشت.
۹. سنت کیتس و نویس، جمعیت: ۵۷,۷۱۳ نفر
دو جزیره سنت کیتس و نویس در سال ۱۹۶۷ به دلیل تمایل به بهبود اقتصاد مبتنی بر نیشکر، به یک فدراسیون پیوستند. این کشور کارائیبی که در شمال ونزوئلا واقع است، در سال ۱۸۳۴ برده داری را ممنوع کرد، اما برای افراد آزاد شده “اشتغال” فراهم کرد که نوعی ادامه کار فرمانداران قبلی شان بود. امروزه، هرچند فدراسیون هیچ نیروی نظامی ندارد، ۳۰۰ نفر به عنوان نیروی پلیس در این کشور فعالیت می‌کنند که علاوه بر نظارت بر مسائل امنیتی، فعالیت های قاچاق مواد مخدر را نیز هدف قرار می دهند. جالب اینکه همجنس گرایی تنها در سال ۲۰۲۲ قانونی شد. با وجود گذشته پرچالش خود، گردشگران هر ساله به سنت کیتس و نویس هجوم می آورند و این کشور همچنان در حال بهبود است.
۱۰. دومینیکا، جمعیت: ۷۵,۷۴۸ نفر
جنگل‌های بارانی و آتشفشان‌ها در این جزیره خارق‌العاده که در ۶۰ مایلی جنوب شرقی سنت کیتس و نویس در دریای کارائیب قرار دارد، به هم پیوسته اند. معماری این کشور با خانه های رنگارنگ و ویژگی های گیاه شناسی درخشان پوشیده شده است، که به یکی از دلایلی تبدیل شده که دومینیکا مقصد محبوبی برای کشتی‌های کروز است. داخل جزیره مسیرهای پیاده روی زیبا و راهرو های چوبی وجود دارد که از زیر آبشارها عبور می کنند. جالب است بدانید به دلیل دوران ورود افراد برده از غرب آفریقا برای بهره برداری از مزارع قهوه، اکثر جمعیت این کشور آفریقایی تبار هستند. فرهنگ کریول در دومینیکا به خوبی زنده است، جایی که جشنواره های رقص و موسیقی با تم های مختلف به طور مکرر برگزار می شوند.
